Joris van der Ploeg fotografeert meisjes in hun ontwikkeling tot vrouw. Hij vindt ze bijzonder, prachtig en mysterieus. Hij fotografeert ze als ze jonger zijn, omdat ze dan onschuldiger, naïever en ondoorgrondelijk zijn. In deze fase hebben ze een complexiteit die later verdwijnt. Hij ziet het als iets moois, spannends en kwetsbaars en behandeld het met een bepaalde hoeveelheid passie, liefde, zorg, aandacht en concentratie. Hij gaat altijd uit van de natuurlijke kracht van het model.

 

Alles in zijn fotografie draait om het meisje, daarom zul je weinig tot geen context zien. Er wordt tegen het model opgekeken, ongeacht of ze krachtig of kwetsbaar overkomen. Dit toont hij op een pure en natuurlijke manier. Het gevoel van onbereikbaarheid en zijn klassieke composities zorgen ervoor dat je het beeld in wordt gezogen.